Δύο αντιλήψεις για τον Πολιτισμό...

Λεπτομέρειες: Δημοσιεύτηκε στις Σάββατο, 11 January 2014 19:46

ΔΥΟ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ

Η πραγματοποίηση μιας σειράς εκδηλώσεων του Δημοτικού Ωδείου και άλλων τμημάτων του Δήμου στο χώρο του Village δεν είναι μόνο ένα χέρι βοήθειας στους μεγαλοεπιχειρηματίες που έτσι ή αλλιώς πρέπει να προβληματίσει τους δημότες μας αλλά δείχνει και την αντίληψη που έχει η σημερινή διοίκηση του Δήμου Νίκαιας-Ρέντη για τον πολιτισμό και τους δημοτικούς χώρους.

Η παρουσίαση των δραστηριοτήτων της νεολαίας στον πολιτισμό όταν προβάλλεται μέσα από εμπορικούς χώρους, είναι το πρώτο βήμα για την εμπορευματοποίηση. Πώς θα έχουν πρόσβαση; Ακόμα-ακόμα πώς θα ζητήσουν δημοτικούς χώρους τα ερασιτεχνικά σχήματα, οι δημιουργοί και οι σύλλογοι της πόλης όταν ο ίδιος ο Δήμος απαξιώνει τους χώρους του, δεν τους συντηρεί και δεν τους εκσυγχρονίζει.

Αν συνεχιστεί αυτή η πρακτική, χώρο έκφρασης θα έχουν μόνο εκείνοι που έχουν χρήματα.

Η άλλη πλευρά είναι η λογική και η «βήμα-βήμα» ιδιωτικοποίηση των δημοτικών χώρων. Πράγματι, σε λίγο καιρό πιθανόν να μας πούνε ότι έτσι ή αλλιώς ρημάζουν οι χώροι αυτοί, ας τους εκποιήσουμε ώστε η ιδιωτική πρωτοβουλία να τους αξιοποιήσει. Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί εδώ και στην χώρα.

Θα μπούμε στον πειρασμό να θυμίσουμε ότι στον αντίποδα αυτής της πρακτικής η διοίκηση της Λαϊκής Συσπείρωσης τα προηγούμενα χρόνια:

Εξόπλισε την αίθουσα εκδηλώσεων του Δημαρχείου με ένα ποιοτικό πιάνο βοηθώντας όλες τις δραστηριότητες του δήμου και των φορέων.
Ανακατασκεύασε και εκσυγχρόνισε το «Κηποθέατρο» το οποίο γνώρισε σημαντικές εκδηλώσεις.
Δημιούργησε το θερινό σινεμά που λειτουργούσε με την ευθύνη και το περιεχόμενο που αποφάσιζε ο Δήμος και οι δημότες (ανεξάρτητα πώς εξελίχθηκε σήμερα).
Δημιούργησε και εξόπλισε τον πολιτιστικό χώρο στα πέτρινα του «Μάνος Λοϊζος» ώστε λειτουργούσε όλο το χρόνο για τις εκδηλώσεις του Δήμου, και φιλοξένησε σημαντικούς δημιουργούς. Αλήθεια πού είναι σήμερα ο εξοπλισμός αυτής της αίθουσας;
Ολοκλήρωσε τον τεχνικό εξοπλισμό στη μεγάλη αίθουσα του «Μάνος Λοϊζος» ο οποίος λειτούργησε σαν εκθεσιακός και χώρος εκδηλώσεων πανελλαδικής εμβέλειας.
Αναβάθμισε στο «Κατράκειο» τον περιβάλλοντα χώρο και κυρίως με το συμπόσιο και το πάρκο γλυπτικής. Ενδεχόμενα η βίαιη μεταφορά των γλυπτών να έχει την ίδια λογική της απαξίωσης για την ιδιωτικοποίηση.
Κατασκεύασε τον Ηράκλειτο και αξιοποίησε σαν χώρους πολιτισμού πολλές από τις αίθουσές του.
Αξιοποίησε το θεατράκι στην πλατεία «Διαμάντω Κουμπάκη» (που δημιουργήθηκε την περίοδο της Λαϊκής Συσπείρωσης) με πολλές δεκάδες εκδηλώσεις του Πνευματικού Κέντρου και ειδικά τα καλοκαίρια έγινε βήμα νεανικών σχημάτων τέχνης και πολιτισμού.
Ανακαίνισε και αξιοποίησε πολιτιστικά την αίθουσα του παλιού «Χαμάμ».
Έδωσε ανάσα ζωής στο δάσος της Δεξαμενής με σημαντική περιβαλλοντική παρέμβαση και αξιοποίησε πολιτιστικά το θεατράκι που υπάρχει εκεί.

Αυτές είναι οι δύο αντιλήψεις. Η μία της απόκτησης νέων χώρων, της αξιοποίησής τους μαζί με τους υπάρχοντες για την προβολή της τέχνης στους δημότες και η άλλη της εγκατάλειψης, της απαξίωσης και ενδεχόμενα της εκποίησης.

Οι δημότες έχουν και μνήμη και κρίση και μπορούν να εκτιμήσουν ανάλογα.